هرگز کسی چنین فجیع به کشتن خویش بر نخاست که من به زندگی نشستم.............
هرگز کسی چنین فجیع به کشتن خویش بر نخاست که من به زندگی نشستم.............
صبوری میکنم ......تا ماه
صبوری میکنم......تا کوه
صبوری میکنم .....تا تو
سایه
یکشنبه 30 خرداد 1389 ساعت 12:05 ق.ظ
سلام دوست عزیز وبلاگتون بسیار زیباست.اگه میشه به سایت من هم سر بزنید.ممنون
راستی نتونستم خودمو کنترل کنم شعر تارکمت خیلی قشنگ بود.
ترکیب جالبی داشت این ؛ تا ماه و کوه و تو رفتن هاش .. خوب در اومده بود..