من

یک رقم اعشاری کوچک بسیار کوچک

که باید

دردهای بزرگ بسیار بزرگ را بر دوش بکشد

تا تعادل یونیورز به هم نخورد.

من

که از این همه چیزهای سبید ابی قرمز خسته است

و میخواهدبنشیند یک گوشه دنیا

و شراب بخورد و موها یش را درباد.......

وجهان را بر چین دامنش سنجاق کند و در باد.......

من

که از اداره بر میگرددو سمفونی بتهون که نه

یکی از همین اهنگ های در بیتی را می گذاردو صدایش را بلندمی کند

تا صدای ..........

من

که سالها بر یک صندلی نشسته است

بی انکه رویش را برگردانده باشد

بی انکه به دور دستی نگاه کند

من

که از این همه صدا صدا صدا

خودش را از ساختمانی به خیابانی و از خیابانی به خیابان دیگری برت کرده است

من یاد گرفته است که بخندد

و راستش را که بگویم به اسرار بزرگی دست یافته است

یک روز به ستوه امد

بند کفشهایش را بست و به خیابان زد

به خیابان زد و دید

در خیابان هم هیچ اتفاق جدی نمیافتد

اما نه

مضحک بسار مضحکتر شاید

من باید بخندم

بله باید بخندم

من سالهای بسیاری گریسته ام

فکرش را بکنید بشت این ساختمانها میزها میکرفون ها

توی این خیابانها

چه چیزهای خنده داری که نمیتوانید ببینید یا بشنوید

من

که با قطعیت تمام اعلام میکند که قصد ندارد خودش را از هیچ ساختمانی به هیچ خیابانی

و از هیچ خیابانی به خیابان مهمتری برت کند

و با قطعیت تمام تصمیم گرفته است

به جای تمام انهایی که وقت ندارند

یا وقت دارند اما نگران چیزی هستند

بخندد

من

ترجیح میدهدباهایش را در شکمش جمع کند

و دستهایش را دور سرش

و یک دیازبام بخورد

و به جای تمام خانمها و اقایانی که بیدارند و کارهای مهمی انجام میدهند

بخوابد.